Week twee zit er op. In Nederland is het politieke landschap enigszins veranderd, het lagerhuis worstelt met de Brexit en in Mozambique heeft zich een ramp voltrokken. Hier geen spoor te merken van deze gebeurtenissen. Inmiddels hebben we Namibië verlaten en zijn Botswana ingetrokken. Een land waar niet de wilde dieren omgeven zijn door omheining, maar het vee en de mensen achter een hek leven.

Het begint met veel asfalt richting Maun, de ongekroonde hoofdstad van het safari toerisme. Dan zoeken we een mooie route over de Makghadigadi zoutpannen, door Chobe en Suvuti. Als iemand tegen je zegt dat er een moment komt dat je geen olifant meer op de foto zet ben je vol ongeloof. Het moment komt echter onvermijdelijk.

Het drielandenpunt Botswana/Zimbabwe/Zambia is vooral beroemd vanwege de Victoria falls. Bungeejumpen vanaf de brug of met een kano de Zambezi stroomafwaarts peddelen richting de watervallen geeft ongetwijfeld een adrenaline boost, maar niets blijkt mooier om de watervallen vanuit de lucht te bekijken.

De grensovergang tussen Zimbabwe en Zambia is een feest. Dat geldt niet voor de grote legpuzzel: de route. Accommodaties die gewenst zijn, zijn te klein of niet beschikbaar en routes die vooraf uitgedacht zijn blijken niet haalbaar. Kortom, het belooft een mooie challenge te worden!